رفتن به مطلب
×
×
  • اضافه کردن...

در آستانه(شاملو)


azibaji

ارسال های توصیه شده

باید استاد و فرود آمد

بر آستان دری که کوبه ندارد،

چرا که اگر به گاه آمده باشی دربان به انتظار توست و

اگر بیگاه به در کوفتنت پاسخی نمی آید.

کوتاه است در،

پس آن به که فروتن باشی.

آئینه ای نیک پرداخته توانی بود

آنجا.

تا آراستگی را

پیش از در آمدن

در خود نظر کنی

هر چند که غلغله آن سوی در زاده توهم توست نه انبوهی مهمانان،

که آنجا

تورا

کسی به انتظار نیست.

که آنجا جنبش شاید،

اما جمبنده ای در کار نیست:

نه ارواح و نه اشباح و نه قدیسان کافورینه به کف

نه عفریتان آتشین گاو سر به مشت

نه شیطان بهتان خورده با کلاه بوقی منگوله دارش

نه ملغمه بی قانون مطلق های متنافی.-

تنها تو

آنجا موجودیت مطلقی،

موجودیت محض،

چرا که در غیاب خود ادامه می یابی و غیاب ات

حضور قاطع اعجاز است.

گذارت از آستانه ناگذیر

فروچکیدن قطره قطرانیست در نامتناهی ظلمات:

((-دریغا

ای کاش ای کاش

قضاوتی قضاوتی قضاوتی

درکار درکار درکار

می بود.))-

شاید اگرت توان شنفتن بود

پژواک آواز فرو چکیدن خود را در تالار خاموش کهکشانهای

بی خورشید-

چون هرست آوار دریغ

می شنیدی:

((-کاشکی کاشکی

داوری داوری داوری

درکار درکار درکار درکار...))

اما داوری آن سوی در نشسته است،بی ردای شوم قاضیان.

ذاتش درایت و انصاف

هیئتش زمان.-

و خاطره ات تا جاودان جاویدان در گذرگاه ادوار داوری خواهد شد.

 

 

بدرود!

بدرود!(چنین گوید بامداد شاعر:)

رقصان میگذرم از آستانه اجبار

شادمانه و شاکر.

از بیرون به درون آمدم:

از منظر به نظاره به ناظر.-

نه به هیئت گیاهی نه به هیئت پروانه ای نه به هیئت سنگی

نه به هیئت برکه ای،-

من به هیئت ((ما))زاده شدم

به هیئت پرشکوه انسان

تا در بهار گیاه به تماشای رنگین کمان پروانه بنشینم

غرور کوه را دریابم و هیبت دریا را بشنوم

تا شریطه خود را بشناسم و جهان را به قدر همت و فرصت خویش معنا دهم.

که کارستانی از این دست

از توان درخت و پرنده و صخره و آبشار

بیرون است.

انسان زاده شدن تجسد وظیفه بود:

توان دوست داشتن و دوست داشته شدن

توان شنفتن

توان دیدن و گفتن

توان اندهگین و شادمان شدن

توان خندیدن به وسعت دل،توان گریستن از سویدای جان

توان گردن به غرور برافراشتن در ارتفاع شکوهناک فروتنی

توان جلیل به دوش بردن بار امانت

و توان غمناک تحمل تنهائی

تنهائی

تنهائی عریان

 

انسان

دشواری وظیفه است.

دستان بسته ام آزاد نبود تا هر چشم انداز را به جان در بر کشم

هر نغمه و هر چشمه و هر پرنده

هر بدر کامل و هر پگاه دیگر

هر قله و هر درخت و هر انسان دیگر را.

رخصت زیستن را دست بسته دهان بسته گذشتم دست و دهان بسته

گذشتیم.

و منظر جهان را

تنها

از رخنه تنگ چشمی حصار شرارت دیدیم و

اکنون

آنک در کوتاه بی کوبه در برابرو

آنک اشارت دربان منتظر!-

دالان تنگی را که در نوشته ام

به وداع

فراپشت مینگرم:

فرصت کوتاه بود و سفر جان کاه بود

اما یگانه بود و هیچ کم نداشت.

 

به جان منت پذیرم و حق گزارم.

(چنین گفت بامداد خسته.)

لینک به دیدگاه
به اشتراک گذاری در سایت های دیگر

  • 9 ماه بعد...
  • 4 ماه بعد...

شعری از زنده یاد فریدون مشیری در رثای احمد شاملو:

 

راست می گفتند

همیشه زودتر از آن که بیندیشی اتفاق می افتد

من به همه چیز این دنیا دیر رسیدم

زمانی که از دست می رفت

و پاهای خسته ام توان دویدن نداشت

چشم می گشودم همه رفته بودند

مثل "بامدادی" که گذشت

و دیر فهمیدم که دیگر شب است

" بامداد" رفت

رفت تا تنهایی ماه را حس کنی

شکیبایی درخت را

و استواری کوه را

من به همه چیز این دنیا دیر رسیدم

به حس لهجه "بامداد "

و شور شکفتن عشق

در واژه واژه کلامش که چه زیبا می گفت

" من درد مشترکم "

مرا فریاد کن.

 

"فریدون مشیری"

لینک به دیدگاه
به اشتراک گذاری در سایت های دیگر

به گفتگو بپیوندید

هم اکنون می توانید مطلب خود را ارسال نمایید و بعداً ثبت نام کنید. اگر حساب کاربری دارید، برای ارسال با حساب کاربری خود اکنون وارد شوید .

مهمان
ارسال پاسخ به این موضوع ...

×   شما در حال چسباندن محتوایی با قالب بندی هستید.   حذف قالب بندی

  تنها استفاده از 75 اموجی مجاز می باشد.

×   لینک شما به صورت اتوماتیک جای گذاری شد.   نمایش به صورت لینک

×   محتوای قبلی شما بازگردانی شد.   پاک کردن محتوای ویرایشگر

×   شما مستقیما نمی توانید تصویر خود را قرار دهید. یا آن را اینجا بارگذاری کنید یا از یک URL قرار دهید.