خانه دوست کجاست -سهراب سپهری

[align=center]خانه دوست كجاست؟[/align]

[align=center]در فلق بود كه پرسيد سوار[/align]

[align=center]آسمان مكثي كرد[/align]

[align=center]رهگذر شاخه نوري كه به لب داشت[/align]

[align=center]به تاريكي شن ها بخشيد و به انگشت[/align]

[align=center]نشان داد سپيداري و گفت[/align]

[align=center]نرسيده به درخت[/align]

[align=center]كوچه باغي است كه از خواب خدا[/align]

[align=center]سبزتر است[/align]

[align=center]و در آن عشق به اندازه پرهاي صداقت آبي است[/align]

[align=center]ميروي تا ته آن كوچه[/align]

[align=center]كه از پشت بلوغ سر به در مي آرد[/align]

[align=center]پس به سمت گل تنهايي مي پيچي[/align]

[align=center]دو قدم مانده به گل      [/align]

[align=center]پاي فواره جاويد اساطير زمين مي ماني[/align]

[align=center]و تو را ترسي شفاف فرا مي گيرد[/align]

[align=center]در صمیمیت سیال فضا، خش‌خشی می‌شنوی:[/align]

[align=center]كودكي مي بيني[/align]

[align=center]رفته از كاج بلندي بالا[/align]

[align=center]جوجه بردارد از لانه نور[/align]

[align=center]و از او مي پرسي[/align]

[align=center]خانه دوست كجاست؟[/align]

بسیار عالی

تو مرا آزردی ...

که خودم کوچ کنم از شهرت ،

تو خیالت راحت !

میروم از قلبت ،

میشوم دورترین خاطره در شبهایت

تو به من میخندی !

و به خود میگویی: باز می آید و میسوزد از این عشق ولی...

برنمی گردم ، نه !

میروم آنجا که دلی بهر دلی تب دارد ...

عشق زیباست و حرمت دارد ...

"سهراب سپهری"