روش هایی برای استقامت در پروازهای طولانی مدت(بخش سوم)

[youka 0]

7.    داروهای خواب ‌آور

در صورتی که در نظر دارید از داروهای خواب ‌آور کمک بگیرید (شامل روش ‌های طبیعی مانند ملاتونین یا داروهایی مانند آمبین Ambien) حتما قبل از پرواز آنها را استفاده کنید. چند سال قبل دوستی یک قرص آمبین به من دارد تا به کمک آن در پرواز شبانه از هانولولو به نیویورک بتوانم بخوابم اما این دارو بیش از اینکه به خوابیدن کمک کند مانند یک محرک عمل کرد. من تمام طول سفر بیدار بودم و احساس یک آدم فلک زده را داشتم. این داروها روی آدم‌ های مختلف تاثیرهای به شدت متفاوتی دارند بنابراین بهتر است که قبل از اعتماد کردن به آنها در حین سفر، این داروها را در منزل مصرف کنید. این مطلب برگرفته از سایت تور روسیه است .

دکتر تیموتی حاسی، پزشک تیم و رئیس کمیته تحقیقات و پزشکی ورزشی تیم قایقرانی ایالات متحده، گاهی اوقات دارو‌های خواب ‌آور یا آرامبخش ‌ها را برای ورزشکاران تحت نظرش تجویز می ‌کند اما این نکته را به ما خاطرنشان می ‌سازد” اگر احساس می ‌کنید به داروی خواب‌ آور نیاز دارید اما قبلا هرگز آن را امتحان نکرده‌ اید باید از قرص تیلنول بعدازظهر یا دیفن هیدارمین (با نام تجاری بنادریل) استفاده کنید. این تجویز در صورتی که توسط دکتر شما تایید شده باشد بسیار مفید است اما توصیه می‌شود که در پروازهای طولانی آن را تجربه نکنید چون مطمئنا هواپیما به خاطر شما متوقف نمی شود”.

همچنین دکتر حاسی بعنوان پزشک یک تیم ورزشی می گوید به هنگام سفر با تیمی که برخی از افراد آن نیاز به مراقبت پزشکی دارند از تجویز هرگونه دارو صرف نظر می‌ کند. او می ‌گوید “من یک کتاب با خودم همراه می ‌برم، فیلم می ‌بینم و سعی می ‌کنم ساعت‌ های پرواز را پشت سر بگذارم”. رویکرد او برای سایر مسافرانی که در طول سفر نیاز به هوشیاری دارند مانند افرادی که با کودکان خردسال سفر می ‌کنند بسیار مناسب و کارساز  است.  در صورتی که برخی افراد به هوشیاری ۱۰۰درصدی شما در طول سفر نیاز دارند باید از مصرف داروهای خواب کلا صرف نظر کنید. برای دریافت توصیه‌ های بیشتر به مقاله خواب در هواپیماها (Sleeping on Planes) مراجعه نمایید.

8.    مراجعه به سایت SeatGuru برای رزرو صندلی

در سفر بازگشت از سیدنی که قبلا در خصوص آن صحبت شد من طی تماس با شرکت پروازی درخواست جابجایی صندلی ‌ام به ردیف خروج را دادم که اشتباه بی‌ نهایت بزرگی بود. من نادانسته صندلی‌ ای در ردیف خروج انتخاب کرده بودم که در واقع یک صندلی کنار پنجره در نزدیکی یک در خروجی قطور و بزرگ بود که بخشی از فضای جلوی پای من را اشغال کرده بود و من در تمام مدت پرواز مجبور بودم کج بنشینم. این قسمت از هواپیما شبیه یک “راهروی خروجی” بود که در سمت راست اتاق استراحت قرار داشت و بنابراین ترافیک بی ‌پایان و پرسر و صدای پاها در تمام مدت پرواز برقرار بود. من خوش شانس بودم که بقیه صندلی‌ های این ردیف خالی بود اما باز هم کمک زیادی  نمی کرد چرا که دسته‌ های صندلی ‌ها بالا نمی آمدند و من نمی ‌توانستم مثلا روی سه تا از صندلی ‌های داخل راهرو بخوابم.